Ik vind het belangrijk om kinderen te betrekken bij het afscheid. Soms heb ik het geluk dat ik ze van te voren regelmatig zie. Als ik ze op de dag van de uitvaart pas zie is er regelmatig direct contact. Oorzaak hiervoor ligt in de grote nieuwsgierigheid van kinderen. Ze willen weten wat er gaat gebeuren.
Zo ook een hele tijd geleden. Ik schreef erover op mijn Facebook en Instagram en deel het hier nogmaals.
Rouwvlag
Hij is een jaar of zeven. Vandaag is de uitvaart van zijn oma. De hele familie staat, in hun netste kleding, opeengepakt in de kamer van oma in het verzorgingshuis. Zoals altijd moet er nog wat gewacht worden, voordat we kunnen vertrekken. Tijd die gebruikt wordt voor het eten van een broodje en toiletbezoek.
© Eza Doortmont
Hij is duidelijk het jongste kleinkind en het duurt hem allemaal veel te lang. Samen met de chauffeur van de rouwauto breng ik de koeling weg en ik vraag of hij even wil helpen dragen. Zichtbaar blij vraagt hij: “Moet ik dan mijn colbèeeert uitdoen?” Onderwijl, niet tegengehouden door een ander familielid, babbelt hij honderd uit, vooral over zijn lieve oma. Dan ziet hij de rouwvlag die voor op de auto staat. De hoes zit er nog om. Ik leg hem uit dat een hoes om de rouwvlag betekent dat er geen overledene in de auto ligt. En zeg: “Als we straks de kist met oma Antje in de auto geschoven hebben dan gaat de hoes er af”. Als het tijd voor vertrek is, is hij degene die helpt om de hoes van de vlag af te halen.
Tijdens de condoleance komt hij even bij me staan en zegt, alsof het ons geheim is. “Als ik straks een rouwauto zie rijden dan weet ik of er iemand in ligt of nog niet”.