In 2003 rondde ik de vakopleiding Uitvaartverzorging af bij de StiVU (nu Docendo). Daarna ben ik direct als uitvaartverzorger mijn eigen bedrijf gestart. Ik ben niet zomaar dit vak ingerold, het was een bewuste beslissing.
Het vak van uitvaartondernemer boeit me, niet omdat ik zo graag word geconfronteerd met verdriet, maar omdat het te maken heeft met één van de weinige zekerheden in het leven: de dood.
Ik geloof dat het belangrijk is dat je bewust afscheid neemt en samen zoekt naar het eigene van een overledene en dit tot uitdrukking brengt in de uitvaart.
Het werk past bij me omdat ik een voorliefde heb voor persoonlijk contact, houd van organiseren en het prettig vind om met u mee te denken over alle details die met de uitvaart te maken hebben.
Ook het eigen baas zijn past bij me. Ik hoef me niet te conformeren aan protocollen van een grote uitvaartonderneming en kan op mijn eigen manier invulling aan het vak geven. Als vrouwelijke uitvaartverzorger en als klein, zelfstandig bedrijf is dat toch anders dan hoe de grote ondernemingen dat doen. Je bent wendbaarder, de relatie met de naasten is persoonlijker en je kunt op maat werken.
Dit werk betekent dat je snel moet kunnen schakelen, voor mij is het daarom prettig dat ik een bedrijf aan huis heb. Privé en werk liggen daardoor dicht bij elkaar. Ik ben ook moeder van twee dochters (1993 en 1995), echtgenote en zus. Nadat ik jaren penningmeester was bij het Netwerk Uitvaartvernieuwers ben ik daar nu belast met de ledenadministratie.
Voor eventuele vervanging werk ik overigens nauw samen met een aantal collega’s, zodat u altijd verzekerd bent van een zorgvuldige begeleiding. Het is essentieel dat ook dit goed is geregeld.
Om iets meer te laten zien over mijn werk, mijn manier van werken en de bijzondere ervaringen in mijn werk plaats ik ook blogberichten op mijn site.
Mijn bedrijfslogo is een ammoniet. Dit is een fossiel van een inktvissoort uit de oudheid. Ze hebben de vorm van een vlakke, spiraalvormige schelp die uit verschillende kamers opgebouwd is. Telkens als het dier meer ruimte nodig had voor zijn volgende levensfase, vormde zich een nieuwe, grotere kamer. Dit proces kon het bijna eindeloos volhouden. Toch kwam er voor elke inktvis een dag dat ook de grootste kamer onvoldoende ruimte bood. Dat was de dag waarop hij stierf. Fossielen spreken tot onze verbeelding, zeker deze fossiele spiraalvormige ammonieten. Hoe lang geleden het sterven ook plaatsvond, tot op de dag van vandaag klinkt zo het leven dat voorbij is in ons door. Voor ieder op een eigen manier. Zoals ook in het afscheid van die ons lief zijn hun betekenis voor ons doorklinkt.
Meer weten?
Neem dan vrijblijvend contact op.
