“Welke uitvaart heeft de meeste indruk op je gemaakt?” Ze is 18 en wil het echt graag weten. Ze heeft nog nooit een overledene gezien of een uitvaart meegemaakt. En in haar geval is de vraag dus algemener bedoeld en heeft ze veel meer vragen over mijn beroep.
Ik realiseer me dat, wanneer mensen horen dat ik een uitvaartonderneming heb, dit de vraag is die het vaakst wordt gesteld; welke uitvaart maakte de meeste indruk? Alsof er een overtreffende trap is bij uitvaarten: indruk – indrukwekkend – indrukwekkender - indrukwekkendst.
Indruk – indrukwekkend – indrukwekkender - indrukwekkendst
Maar zo is het natuurlijk niet. De begrafenis of crematie die ik het laatst verzorgde, maakte op mij de meeste indruk. Omdat die naasten me nog vers in het geheugen liggen. Omdat ik aan hen nog dagelijks denk. Omdat ik, door alle verhalen, de overledene nog levendig voor me kan zien.
Tegelijkertijd is het zo dat ik het beeld niet van mijn netvlies krijg van de enorme groep mensen die achter de loopkoets aan de overledene naar het crematorium brengt. Dat zal ook gelden voor degene die daarbij aanwezig waren. Toch is het vaker iets kleins dat indruk maakt en me ontroert, naasten of gasten zullen dan andere dingen noemen. Op hen zal de doedelzakspeler die de aula inloopt indruk maken. Op mij is het de stapel LP’s met doedelzakmuziek die de weduwe vooraf trots aan me laat zien.
Het zijn ook de kersverse ouders die een foto van henzelf in het mandje met hun overleden baby leggen; “want dan is ze niet zo alleen”. 
Een gebaar dat anderen niet mee krijgen, dat heel persoonlijk is. Zoals de boer die in zijn blauwe overall in de steigerhouten grafkist ligt. Of de weduwnaar die een grote ravage in de garage heeft aangericht en zegt; “Ik wilde vast beginnen om de garage geschikt voor de opbaring te maken, maar toen had mijn vrouw me meer en meer nodig en nu is het niet klaar”, waarop we samen met zijn zoons de schouders er onder zetten.
Vertrouwen
Er is geen overtreffende trap van indruk. Voor mij is dat ook niet het belangrijkste bij mijn werk. Ik regel en verzorg uitvaarten, samen met u, de naasten. Details zijn daarbij belangrijk, naast het grote geheel, de sfeer, de uitvoering, maar bovenal de overledene.
Wat mij vooral blijft imponeren is het vertrouwen. Het vertrouwen dat mij binnen een uur geschonken wordt tijdens een hele intieme situatie. Het vertrouwen waardoor de weduwe zegt: “voordat u allerlei zaken aan mij gaat vragen, wil ik u vertellen hoe mijn man en ik elkaar ontmoet hebben. Dat was in de oorlog….” Zodat ik weet dat aan dit afscheid een lange liefde is voorafgegaan. Zodat we stil kunnen staan bij díe liefde.
Dit stukje staat ook op mijn LinkedIn pagina.